Mumio – Naturalne antidotum na grafen.

Historia i pochodzenie.

Shilajit to mineralno-organiczna substancja, występująca w stanie naturalnym na terenach górskich. Znaleźć ją można głównie w jaskiniach Himalajów, ulokowanych pomiędzy Indiami a Nepalem, a także w rejonie Tybetu, w górach Ałtaj, które znajdują się na terenie należącym do Rosji, w górach Pamir w Tadżykistanie i Afganistanie oraz na Kaukazie i w Andach, znajdujących się w północnym Chile. Substancja ta tworzy się samoczynnie na dużych wysokościach (zazwyczaj około trzech i pół tysiąca metrów nad poziomem morza) w postaci nalotu. Ma konsystencję smolistą i ciemnobrązową barwę. Przed czyszczeniem zawiera ona duże ilości piasku. Choć dokładne pochodzenie Shilajitu jest nieznane, uważa się, że powstaje on w procesie gromadzenia się przez wieki materii organicznej, takiej jak szczątki roślin, porostów czy alg.

Właściwości lecznicze tej substancji odkryli mieszkańcy gór, którzy zauważyli, że żywiące się nią małpy potrafiły przetrwać ciężkie warunki życia na wysokościach. Według tej ludności, Shilajit był także głównym źródłem energii małp, zwiększającym ich wytrzymałość. Historia wykorzystania Mumio jako środka terapeutycznego jest bardzo długa, a jego właściwości zostały opisane już w literaturze starożytnych Chin, Tybetu, Mongolii, Persji, narodów Azji i wielu innych krajów Wschodu. Substancja ta posiada wiele nazw, które pochodzą z różnych regionów. Na przykład, Arabowie określają ją jako „pot górski”, mieszkańcy Ałtaju „olej górski”, w Birmie natomiast znana jest jako tui-chao, czyli „krew gór”. Shilajit jest z kolei nazwą sanskrycką i jest najbardziej popularna w ajurwedzie, czyli systemie medycznym pochodzącym z Indii.

W starożytności, Claudius Galenus, czyli jeden z najznakomitszych lekarzy i uczonych greckich, polecał stosowanie Mumio w celu zwiększenia odporności organizmu oraz jego ogólnego wzmocnienia. Perski uczony Awicenna, autor dzieła pt. „Kanon medycyny”, wykorzystywał z kolei substancję w terapiach złamanych kości czy zwichnięć, a także jako skuteczny środek redukujący opuchliznę na ciele, migrenę i zapalenia nerwów. W medycynie naturalnej natomiast popularne było, żeby Shilajit stosować przy bólach i zawrotach głowy, migrenach, chorobach kobiecych oraz w celu leczenia anginy, kaszlu, paradontozy, egzemy, astmy i boreliozy. Do dziś substancja ta jest stałym elementem diety mieszkańców Nepalu i północnych Indii. Ludność ta wierzy bowiem, że jest ona źródłem długowieczności, a jej suplementacja skutkuje podniesieniem poziomu sił witalnych, zwiększeniem wytrzymałości i poprawą ogólnej kondycji zdrowotnej.

Obecnie coraz więcej naukowców jest zainteresowanych właściwościami terapeutycznymi Shilajitu i jest on poddawany różnym badaniom. Próby kliniczne prowadzone są od kilkudziesięciu lat w instytutach farmaceutycznych i klinikach w Moskwie, Petersburgu, Tbilisi i Duszanbe. Pierwsze badania naukowe nad tą substancją przeprowadził profesor doktor nauk medycznych A. Sz. Szakirow, jeden z najwybitniejszych naukowców, a także dyrektor Uzbeckiego Instytutu Traumatologii i Ortopedii. W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku napisał on pracę doktorską na temat wykorzystania Mumio w leczeniu złamań kości. Według niego, Shilajit przyspiesza proces zrastania i odbudowy kości, a także wspomaga proces późniejszej rehabilitacji. Na terenie tego instytutu substancja ta jest stosowana od roku tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego pierwszego w celu przyspieszenia rekonwalescencji i odzyskania pełnej sprawności.

Klasyfikacja.

Shalijat jest klasyfikowany jako substancja neuromodulująca, ponieważ jej suplementacja skutkuje zwiększoną aktywnością ważnych neuroprzekaźników w ośrodkowym układzie nerwowym – dopaminy, norepinefryny i acetylocholiny. W efekcie posiada właściwości nootropowe, a także działa przeciwbólowo. Ponadto wpływa korzystnie na funkcjonowanie układu krwionośnego (reguluje poziom glukozy i profil lipidowy krwi). Posiada także funkcję prolibidalną oraz leczy bezpłodność zarówno mężczyzn, jak i kobiet. Wykazuje również właściwości antyoksydacyjne, a więc ogranicza aktywność wolnych rodników w organizmie i ogranicza skutki ich negatywnego wpływu.

Skład.

Wyjątkowe właściwości lecznicze Mumio wynikają z bardzo różnorodnego składu. Poszczególne komponenty tej substancji działają synergicznie, a dzięki temu posiada ona unikatowy potencjał terapeutyczny. Wśród składników organicznych Shilajitu wyróżnić należy przede wszystkim sześć aminokwasów egzogennych, takich jak: treonina, metionina, walina, izoleucyna, fenyloalanina oraz lizyna, a także sześć aminokwasów endogennych – glicynę, prolinę, glutaminę, cysteinę oraz kwas asparaginowy. Ponadto składnikami organicznymi są również witaminy (A, C, D, P i z grupy B), olejki eteryczne, a także jedne z najważniejszych, czyli kwas fulwowy i humusowy. Znaleźć tu można ponadto związki terpenowe, fosfolipidy i dibenzo-alfa-poryny. Komponenty mineralne (nieorganiczne) to z kolei makroelementy, takie jak: wapń, fosfor, magnez, potas, a także mikroelementy, wśród których wymienić należy żelazo, miedź, kobalt, selen, cynk, molibden oraz inne. Łącznie składników mineralnych jest około czterdziestu i stanowią one około dwadzieścia osiem procent całkowitej zawartości substancji aktywnych obecnych w Mumio.

Jak działa Shilajit-Mumio na Układ nerwowy.

Choroba Alzheimera.

Choroba Alzheimera jest chorobą neurodegeneracyjną, w wyniku której dochodzi do problemów z pamięcią, zaburzeń zdolności poznawczych oraz często do upośledzenia koordynacji. Opierając się na składzie Shilajitu, naukowcy uważają, że może on być z powodzeniem stosowany w profilaktyce oraz w ograniczaniu objawów tej choroby.

Jednym z najważniejszych składników ekstraktu Mumio jest kwas fulwowy o wysokim potencjale antyoksydacyjnym. Związek ten uczestniczy w regulacji poziomu białka tau, którego umiarkowana ilość jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania neuronów, jednakże nadmiar może prowadzić do uszkodzeń tych struktur. W komórkach nerwowych, proteina ta łączy się z mikrotubulami, a o jej powinowactwie świadczy stopień jej fosforylacji. Nadmierny przebieg tego procesu może jednak doprowadzić do zwyrodnienia neurofibrylarnego. Rozmiar tej nieprawidłowości jest natomiast wskaźnikiem obrazującym intensywność objawów choroby Alzheimera. Korelacja ta pozwoliła połączyć fosforylację białka tau z rozwojem choroby Alzheimera. Przeprowadzone badania pokazują z kolei, że suplementacja Shilajitu reguluje poziom tej proteiny w organizmie, a tym samym jest doskonałym sposobem wykorzystywanym w profilaktyce i terapii tej choroby.

Gospodarka neurochemiczna.

Badania na szczurach wykazały, że Shilajit zwiększa aktywność neuroprzekaźników monoaminowych w mózgu, a także usprawnia ich metabolizm. Z otrzymanych danych wynika, że substancja ta wpływa głównie na gospodarkę neurochemiczną dopaminy i norepinefryny. Wykazano także, że suplementacja Shilajitu zwiększa aktywność acetylocholiny w różnych rejonach mózgu, szczególnie w jądrach przegrody. W obszarze tym odnotowano wzrost gęstości receptorów muskarynowych, w związku z czym ekstrakt z Mumio może być z powodzeniem wykorzystywany we wspieraniu pamięci, długo- i krótkotrwałej. Modulacja ośrodkowego układu nerwowego oraz regulacja aktywności neuroprzekaźników warunkuje także działanie nootropowe Shilajitu, czyli jego suplementacja podnosi zdolności poznawcze, ułatwia koncentrację, poprawia pamięć i zwiększa energię umysłową.

Działanie przeciwbólowe.

Udowodniono, że Shilajit może być z powodzeniem wykorzystywany w terapii przewlekłego bólu, zarówno o podłożu nerwowym, czyli nerwobóli, jak i bólu zwyrodnieniowego, na przykład w przypadku dolegliwości związanych ze stawami. W jednym z badań na myszach zauważono, że stosowanie Mumio ograniczyło poziom odczuwanego bólu w stopniu porównywalnym do tego, który osiąga się przy przyjmowaniu silnych środków przeciwbólowych, takich jak diklofenak.

Przy terapii bólu stawów lub innych dolegliwości reumatycznych, duże znaczenie ma fakt, iż Shilajit zwiększa biodostępność wapnia z organizmu. Pierwiastek ten wzmacnia kości oraz stawy i umożliwia ich prawidłowe funkcjonowanie. Z wiekiem organizm traci zdolność do efektywnego przyswajania wapnia z pokarmu, co skutkuje upośledzeniem jego wykorzystania w procesie mineralizacji. W efekcie osoby w średnim wieku często cierpią z powodu chronicznego bólu kolan oraz stawów i nie potrafią normalnie funkcjonować, co prowadzi do wycofania społecznego. Suplementacja Shilajitu może okazać się pomocna, ponieważ zwiększa absorpcję ważnego pierwiastka, a tym samym może ograniczać ból wynikający z jego niedoboru i poprawiać jakość życia ludzi w podeszłym wieku.

Układ krwionośny.

Anemia.

Shilajit jest bogatym źródłem żelaza, które charakteryzuje się wysoką bioprzyswajalnością. Ponadto wykazano, że przyjmowanie tego suplementu nie wiąże się z ryzykiem przedawkowania tego pierwiastka i nie wywołuje negatywnych skutków ubocznych, które mogą wystąpić w przypadku stosowania samego żelaza (nadmiar żelaza często wywołuje stres oksydacyjny, którego skutki kumulują się w tkankach i zaburzają ich funkcje).

Zawartość żelaza w Mumio sprawia również, że suplementacja tej substancji sprzyja ogólnej poprawie kondycji czerwonych krwinek. Przeprowadzono próbę kliniczną, w której osiemnaście szczurów podzielono na trzy grupy. W drugiej i trzeciej grupie wywołano u gryzoni anemię, a następnie zaczęto badanie, w którym zwierzętom z ostatniej grupy podawano codziennie pięćset miligramów Shilajitu, podczas gdy druga grupa nie otrzymywała żadnego preparatu. Po trzech tygodniach pobrano próbki krwi od każdego zwierzęcia i zauważono, że suplementacja Mumio skutkowała wzrostem poziomu hemoglobiny, hematokrytu oraz większą liczbą czerwonych krwinek.

Profil lipidowy.

Przeprowadzono wiele niezależnych badań, a uzyskane wyniki sugerują, że suplementacja Shilajitu reguluje profil lipidowy krwi. Udowodniono, że substancja ta redukuje poziom cholesterolu, szczególnie jego szkodliwej frakcji – lipoprotein o niskiej gęstości – oraz triglicerydów, a także zwiększa stężenie dobrego cholesterolu, czyli lipoprotein o wysokiej gęstości. W jednym z badań gryzoniom podawano dwa gramy Shilajitu dziennie i po upływie czterdziestu pięciu dni zauważono dwadzieścia dwa procentowy spadek poziomu lipoprotein o niskiej gęstości, dwadzieścia jeden przecinek siedem procentowy spadek triglicerydów oraz pięć przecinek osiem procentowy wzrost stężenia lipoprotein o wysokiej gęstości.

Miażdżyca.

Shilajit jest skutecznie wykorzystywany w terapii oraz profilaktyce miażdżycy tętnic. Do rozwoju tej choroby przyczynia się zaburzenie profilu lipidowego krwi. Nadmiar cholesterolu odpowiada za rozwój stanu zapalnego we wnętrzu naczyń krwionośnych, w efekcie czego w ich ścianach odkładają się tzw. płytki miażdżycowe. Udowodniono, że Shilajit reguluje profil lipidowy krwi, a tym samym ogranicza rozwój stanu zapalnego. Efekt tego działania jest jednak zauważalny, gdy suplementacja trwa co najmniej trzy miesiące. Dla prawidłowego funkcjonowania tętnic istotne jest także to, że Shilajit zmniejsza sztywność i grubość ścian tych naczyń, a tym samym zapewnia ich większą elastyczność.

Glukoza.

W jednym z badań pacjentom, u których odnotowano wysokie stężenie glukozy we krwi, przez trzy tygodnie podawano ekstrakt z Shilajitu. Po tym czasie u ochotników zmierzono poziom glukozy i odnotowano spadek jej stężenia poposiłkowego o dwadzieścia sześć jednostek, natomiast poziom cukru na czczo spadł o piętnaście jednostek. Uważa się, że za to działanie odpowiada obecny w Mumio kwas humusowy, który posiada właściwości antyoksydacyjne, neutralizujące wolne rodniki. Zapobiega tym samym uszkodzeniom trzustki, do których dochodzi pod wpływem działania tych reaktywnych cząsteczek, a tym samym usprawnia funkcjonowanie tego narządu i reguluje poziom wydzielanej insuliny – hormonu odpowiedzialnego za metabolizm węglowodanów.

Układ rozrodczy.

Niepłodność.

W jednym z przeprowadzonych badań, które trwało dziewięćdziesiąt dni, uczestniczyło sześćdziesięciu bezpłodnych mężczyzn. Podawano im Shilajit i po upływie tego czasu u sześćdziesięciu procent pacjentów zauważono znaczny wzrost ilości i ruchliwości plemników. Wyniki te sugerują, że Shilajit może być z powodzeniem wykorzystywany w terapiach leczenia niepłodności mężczyzn.

Wyniki niektórych badań pokazują także, że Mumio może wpływać pozytywnie na przebieg procesu owulacji. Zaburzenia owulacji są jedną z najczęstszych przyczyn niepłodności u kobiet. Usprawnienie tego procesu może stanowić podstawę terapii, umożliwiającej zajście w ciążę.

Libido.

Shilajit poprzez regulację gospodarki androgennej zwiększa libido u mężczyzn, a także poprawia ich samopoczucie i podnosi poziom energii witalnej. W jednym z badań wykazano, że przyjmowanie ekstraktu Mumio przez zdrowych mężczyzn prowadzi do znacznego wzrostu stężenia wolnego testosteronu oraz hormonu dehydroepiandrosteronu, a także kontroluje poziom hormonów luteinizującego i folikulotropowego. Kolejne badanie, przeprowadzone z udziałem mężczyzn w wieku od czterdziestu pięciu do pięćdziesięciu pięciu lat, którym podawano codziennie dwa razy po dwieście pięćdziesiąt miligramów ekstraktu z tej substancji, wykazało po dziewięćdziesięciu dniach znaczny wzrost poziomu testosteronu w ich krwi.

Układ pokarmowy.

Niezależne próby kliniczne potwierdziły, że Shilajit wspomaga trawienie oraz poprawia pracę jelit. W efekcie jest bardzo często wykorzystywany przy niestrawnościach i zaburzeniach trawienia. Udowodniono ponadto, że suplementacja tej substancji może być z powodzeniem wykorzystywana w terapii chorób wrzodowych. Do powstawania zmian wrzodowych przyczynia się nadmierna ilość wydzielanej pepsyny, która drażni żołądek. Ekstrakt z Mumio, a dokładnie obecny w nim kwas fulwowy, reguluje ilość wydzielanej pepsyny, a tym samym ogranicza ryzyko rozwoju choroby wrzodowej.

Właściwości antyoksydacyjne.

Shilajit odznacza się wysokim potencjałem antyoksydacyjnym, który wynika z zawartości składników aktywnych (głównie kwasu fulwowego i humusowego). Podczas suplementacji w organizmie znacznie wzrasta ilość czynników przeciwutleniających, które pomagają usuwać wolne rodniki, a tym samym zapobiegają reakcjom utleniania. W efekcie Shilajit przyczynia się do poprawy ogólnego stanu zdrowia i przeciwdziała procesom starzenia. Wyniki wielokrotnych prób klinicznych sugerują także, że kwas fulwowy jest związkiem z grupy superantyoksydantów, gdyż posiada on zdolność do oddawania oraz przyjmowania elektronów, dzięki czemu jest w stanie neutralizować zarówno anionorodniki, jak i kationorodniki.

Chińskie badania potwierdzają skuteczność kwasu huminowego zawartego w Mumio.

Naukowcy z Chin odkryli niedawno, że kwas huminowy zapobiega toksyczności wywołanej przez tlenek grafenu lub grafen u kilku gatunków roślin i rzeczywiście działa jako naturalne antidotum na tę nowatorską substancję technologiczną. To innowacyjne badanie sugeruje, że kwas huminowy może być naturalnym antidotum na grafen regulującym jego translokację i przepływy metaboliczne

Najnowsze doniesienia naukowe sugerują, że oczyszczony kwas huminowy może działać jak naturalne antidotum na grafen, wiążąc się z nim i ułatwiając w ten sposób jego wydalanie z organizmu. Liczne analizy dowiodły, że tlenek grafenu stanowi jeden z głównych składników preparatów szczepionkowych przeciwko Covid-dziewiętnaście, a badania potwierdzają jego szkodliwy wpływ na organizm człowieka.